Janusz Olejniczak

          Naukę gry na fortepianie rozpoczął w Łodzi i kontynuował w Warszawie u
Luizy Walewskiej, Ryszarda Baksta i Zbigniewa Drzewieckiego. W tym
czasie koncertował już w Polsce i za granicą, m.in. na MIDEM w Cannes. W
1970, jako najmłodszy uczestnik, został laureatem Międzynarodowego
Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W 1972 został
laureatem Konkursu Pianistycznego Alfredo Caselli w Neapolu. W latach
1971-73 studiował w Paryżu pod kierunkiem Konstantego Schmaelinga i
Witolda Małcużyńskiego. Po powrocie do kraju ukończył Akademię Muzyczną
w Warszawie w klasie Barbary Hesse-Bukowskiej, kontynuując jednocześnie
studia u Wiktora Mierżanowa.

Artysta występował niemal w całej Europie, a także w Japonii, Australii,
obu Amerykach i na Kubie. Grał pod batutą m.in. Witolda Rowickiego,
Jerzego Maksymiuka, Charlesa Dutoit, Jacka Kaspszyka, Wojciecha
Michniewskiego, Kazimierza Korda, Grzegorza Nowaka, Marka Pijarowskiego,
Andrzeja Markowskiego, Marka Mosia. Grał w tak prestiżowych salach, jak
Filharmonia Berlińska, Tonhalle w Düsseldorfie, Salle Pleyel w Paryżu,
Concertgebouw w Amsterdamie, Teatro Colóne w Buenos Aires, Suntory Hall
w Tokio, Lincoln Center w Nowym Jorku. Brał udział w wielu
międzynarodowych festiwalach, m.in. w Montrealu i Aix-en-Provence. W
1997 prawykonał "Valse Boston" na fortepian i orkiestrę Giji Kanczelego.
Koncertuje również na instrumentach z epoki (Érard i Pleyel),
współpracując w tym zakresie z Orkiestrą XVIII Wieku Fransa Brüggena.
Występuje też jako kameralista ze skrzypkami, wiolonczelistami i
śpiewakami.

Janusz Olejniczak dokonał licznych nagrań radiowych oraz telewizyjnych w
Polsce, we Francji, na Słowacji i w Japonii. Dla wytwórni Polskie
Nagrania, Wifon, Selene, Tonpress, Camerata, Pony Canyon, Opus 111, CD
Accord, Sony Classical, BeArTon zarejestrował m.in. dzieła
Jeana-Philippe Rameau, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ferenca Liszta,
Fryderyka Chopina, Franza Schuberta, Sergiusza Prokofiewa, Wojciecha
Kilara, Henryka Mikołaja Góreckiego. Jego płyty otrzymały wiele nagród,
w tym czterokrotnie nagrody polskiego przemysłu fonograficznego
"Fryderyk" oraz tytuł "Płyty Roku 1995" magazynu "Studio" (Koncerty
fortepianowe Chopina z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyrekcją
Grzegorza Nowaka).

O graniu Chopina mówi:

"(Pierwsze kontakty z jego muzyką...) Były pełne spontaniczności,
zachwytu nad wieloma frazami, świeżości spojrzenia. Życie zniszczyło
potem wiele z tej bezpośredniości, przyszła refleksja, były
przemyślenia. Szuka się pomysłów na tę czy inną frazę, myśli o
pojedynczych motywach - i gubi się to pierwsze, naturalne podejście.
 Często stosuje się 'chwyty', które wydają się ciekawymi muzycznymi
propozycjami, a są tylko powierzchownymi zagrywkami, jakimiś grepsami. A
Chopin nie znosi rutyny, trzeba go odczuwać wciąż na nowo, łączyć
dojrzałe przeżycie ze spontaniczną emocją. Dlatego muzyka Chopina jest
bardzo trudna do grania, ale kiedy znajdzie się odpowiedni klucz do
niej, nie ma większej satysfakcji, niż granie Chopina."



Halina Rowicka
Polska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna. Jej debiutem scenicznym
była rola Ismeny, córki Edypa i Jokasty, siostry Antygony, Polinika i
Eteokla w tragedii Sofoklesa Antygona (1973) w reżyserii Adama
Hanuszkiewicza na scenie Teatru Narodowego, z którym była związana w
latach 1973~1985. Występowała później także w teatrach warszawskich:
Nowym, Ochoty. Najbardziej jednak znamy ją z ról filmowych i
telewizyjnych.

Krzysztof Kalczyński
Pracował jako muzyk w Teatrze Narodowym i klubie studenckim "Stodoła",
kończąc jednocześnie studia na wydziale reżyserii muzycznej w
warszawskiej PWSM. Aktor teatrów: Wybrzeże w Gdańsku, Klasycznego w
Warszawie, Studio w Warszawie, Narodowego, Nowego w Warszawie. Znany z
wielu ról filmowych i teatralnych.

Powrót do listy kategorii   Powrót do listy nowości