Konstytutywną cechą lemingów–ludzi jest właśnie konformizm i bezrefleksyjność.
Zostały „one” zdefiniowane nawet jako „bezrefleksyjni przeżuwacze medialnych mądrości”.
Wychowani na TVN i „Wyborczej” czerpią z nich nie tylko wiedzę o świecie, ale także tegoż świata ocenę zróżnicowaną kolorystycznie jak wzrok psa – na czarne i białe.

Lemingi nie pojawiły się nad Wisłą nagle. Żyły tu, choć bezimienne, już w latach 90. Od początku wiedziały, że wspierać należy „partię ludzi przyzwoitych”, czytać najważniejszą z gazet i szczerze nie znosić oszołomów, jak wtedy nazywano dzisiejsze mohery. Nie lubiły polityków raz tych, raz owych (były czasy, gdy wieszały psy na tak „zacnych” ludziach jak Stefan Niesiołowski i Lech Wałęsa, tak, naprawdę!), choć jest coś stałego na świecie – Kaczyńskiego nie cierpiały zawsze. Rok 2005 był dla lemingów jak cios obuchem, ale i okazją do masowego coming outu. Dotychczas niezainteresowani polityką ochoczo zgłaszali akces do obozu „wykształciuchów”, jak ich nazwał Ludwik Dorn, podkreślali, iż są młodzi, wykształceni i zamieszkują „większe ośrodki”. Gdzieś w czeluściach Internetu pojawiło się określenie „lemingi” i zawładnęło siecią, tak jak same lemingi krajem. Dumni z siebie, kwiat narodu, ups, kwiat Europy raczej, zamieszkują całe połacie między Odrą a Bugiem i żyć będą z nami przez dekady.
źródło: -LINK-