Władza.

Im więcej wiemy o rozmowach zarejestrowanych na taśmach hańby, im bogatsi jesteśmy w wiedzę o geszeftach biesiadników, tym bardziej ponury staje się obraz „elity” III RP. Im dłużej trwa korowód z „wyjaśnianiem” tego skandalu, tym mniej nadziei, że ktokolwiek poniesie odpowiedzialność za ujawnione na taśmach afery. „Teoretyczne państwo”, na którego aktywach bezkarnie żeruje (dosłownie – klnąc, pijąc i zagryzając) ekipa „właścicieli”, nie może budzić zaufania

Demokracja.
Kilka miesięcy po pierwszych taśmach staliśmy się uczestnikami, ale też ofiarami wyborczego skandalu. Jak ufać wynikom wyborów, w których ok. 18 proc. głosów uznano za nieważne? Dziś trudno nawet stwierdzić, w jakim stopniu była to zaplanowana, centralna operacja, a na ile skumulowany efekt lokalnych fałszerstw, awarii systemu, ludzkich błędów, niechlujstwa i nieudacznictwa. Sądy, które masowo odrzucają protesty wyborcze, i prawo, które uniemożliwia stwierdzenie przyczyn nieważności głosów, powoduje utratę resztek zaufania nie tylko do sądownictwa, ale i do sytemu wyborczego w ogóle.

Banki.
Decyzja Europejskiego Banku Centralnego o dodruku pustego euro spowodowała gwałtowną ucieczkę depozytów w bezpieczniejszą, szwajcarską walutę, co przyniosło nagły skok kursu franka. W konsekwencji została zdetonowana tykająca od lat bomba, którą są oszukańcze umowy kredytowe setek tysięcy Polaków. Dramat kredytobiorców pokazał, że ani instytucji kontrolnych (poza UOKiK), ani tym bardziej banków nie można traktować jako instytucji zaufania publicznego.

Bezpieczeństwo.
Stworzony po zakończeniu zimnej wojny system międzynarodowego bezpieczeństwa pokazał swoją słabość w zderzeniu z agresywną postawą Rosji. Porażka kolejnych misji dyplomatycznych z udziałem przywódców największych europejskich państw, fiasko rozejmów i pokojowych negocjacji sprawiają, że jak bańka mydlana pryska zaufanie do europejskiego wspólnotowego ładu.

* * *

To tylko cztery obszary, o których z całą pewnością możemy powiedzieć, że w ostatnich kilkunastu miesiącach utraciły resztki naszego zaufania. Pewnie do tej listy każdy może dopisać niejedno hasło. Pomijając często krytyczną ocenę działań, jeszcze nigdy tak gwałtownie i w takim stopniu nie okazało się, jak kruche są podstawy wiarygodności tak wielu ważnych instytucji polskich i europejskich, jak bardzo cały system zdawałoby się trwałych punktów odniesienia utracił stabilność. Czy można żyć bez zaufania? Jak w tym zamęcie znaleźć grunt pod nogami?

Na czas rozchwiania i niepewności jest mocny punkt oparcia. Ten sam od tysięcy lat. Ten sam, który dawał poczucie sensu naszym przodkom, stającym często wobec większych dziejowych nawałnic. Nadchodzący czas Wielkiej Nocy, te kilka dni, które nam zostały do świąt, można wykorzystać na to, by odnowić relację, która daje stabilność i siłę. Na nowo możemy zakorzenić się w najtrwalszym fundamencie. Jest nim wiara w Zmartwychwstałego. A kluczem otwierającym Jego miłosierdzie jest nasza ufność. 
źródło: -LINK-