---

POJEDYNEK
Na podstawie sztuki - “Detektyw” Anthonego Shaffera
Przekład - Cecylia Wojewoda
Adaptacja tekstu - Błażej Baraniak
Reżyseria - Błażej Peszek
Scenografia - Mariusz Twardowski Obsada:
Jan Peszek
Błażej Peszek POJEDYNEK - ZABAWA W DETEKTYWA





Pisarz Andrew Wyke zaprasza do swojego domu aktora, Milo Tindla. Przyjacielskie z pozoru spotkanie zmienia się w makabryczną grę, którą panowie toczą między sobą. Ponieważ ta gra nie ma reguł, wszystko jest możliwe. Widz i policja prowadząca śledztwo wpadają w sieć pułapek, zastawionych przez parę wyrafinowanych graczy. Jan Peszek pojawia się w roli kabotyńskiego literata – milionera zdradzanego przez młodą żonę - a Błażej Peszek kreuje postać Jej kochanka, wpadający w pułapkę zastawioną przez zazdrosnego pisarza poczytnych kryminałów.
"Kontra" to świetnie napisany tekst, w którym śmiech przeplata się z grozą, od początku napięcie narasta, atmosfera jest gęsta i toczy się tajemniczy pojedynek na słowa i emocje, a my do samego końca nie wiemy, co było blefem ze strony bohaterów, a co faktami, które ten pojedynek wywołały.
Dwaj znakomici aktorzy świetnie tę atmosferę budują, sprawiając, że trudno spuścić ich z oka, a ich wzajemna relacja tworzy niezwykłą aurę. Tekst zaś pozwala na zaprezentowanie zarówno wielkiego talentu, jak i dopracowanego warsztatu aktorskiego.
Spektakl jest nową adaptacją sztuki Anthonego Shaffera („Detektyw”) z 1971 roku. Tekst ten był dwukrotnie ekranizowany - w 1972 roku przez Josepha L. Mankiewicza, z Laurencem Olivierem i Michaelem Cainem w rolach głównych (obsypana Oscarami), i w 2006 roku w adaptacji Harolda Pintera, wyreżyserowanej przez Kennetha Branagha, z Judem Law i ponownie Michaelem Cainem (wersja znana jako „Pojedynek”).

---

SCENARIUSZ DLA NIEISTNIEJĄCEGO, LECZ MOŻLIWEGO AKTORA INSTRUMENTALNEGO

Bogusław Schaeffer Spektakl powstał w 1963 roku w ciągu kilku dni, ale przez długie lata nie był wykonywany, co zresztą kompozytorjakby przewidział nadając mu charakterystyczne dopełnienie. Jest w tym cały Schaeffer z jego wiarą w przyszłość: nie istniejący, lecz możliwy! Pisząc "Scenariusz" i dopełniając go elementami dramaturgicznymi Schaeffer od razu myślał o wykonawcy; był nim Jan PESZEK. Kompozytor pilnie obserwował aktora i "układał" mu rolę niejako na przyszłość. Prawykonanie "Scenariusza" odbyło się dopiero po latach, gdy Peszek stał się aktorem innego już typu, w pełni odpowiedzialnym za sceniczny, słowny interpretatorski kształt powierzonego mu dzieła. W osobie Jana Peszka "Scenariusz" znalazł interpretatora jedynego i najwłaściwszego
Peszek trzyma w napięciu audytorium i zaskakuje coraz to nowymi akcjami. Kompozycja ma tempo dobrego filmu; poszczególne sceny rozgrywane są co do sekundy, dopiero pod koniec utworu , kiedy audytorium chwyciło już całkowicie sens utworu, aktor stosuje coś w rodzaju psychicznego relaksu i po prostu zaczyna się utworem bawić. Kompozycja ma charakter wykładu na temat socjologicznych problemów nowej muzyki. Aktor ilustruje na wielu przykładach niedomogi, niedostatki i fałsze, jakie wynikają ze społecznego, komercjalnego i nieautentycznego już uprawiania sztuki. Tekst jest ostry w swej wymowie i brzmi jak oskarżenie. Ale obok niego przewijają się teksty prozatorskie, poetyckie i dramatyzowane, wykraczające absolutnie poza przyjęty na początku temat. "Scenariusz" jest pełen kontrastów. Schaeffera interesowały od lat (podobnie, jak Gombrowicza), różnice kultur duchowych grup społecznych; masa wydawała mu się zwykłym, wulgarnym myślowo uproszczeniem. Nikt nie jest człowiekiem zwykłym - to wymysł niedojrzałych teoretyków. Uduchowienie nie może polegać na pozie, musi być wykrywalne w samych aktach myślowych człowieka, w jego stosunku do świata.

Powrót do listy kategorii   Powrót do listy nowości